Performansa dayalı sınavlar arasında bir sıralama yapmak zordu. Liseye geçmek için OKS vardı. Üniversiteye gitmek için de YGS -LYS. Her birinin ayrı ayrı açılımları kendine göre değerlendirme türleri vardı. Üstelik bu sınavların isimleri birçok kez değişmesine rağmen akıllara takılan Neden sınav oluyoruz? ve Hangi sınav daha zordu? sorularına yetkili ağızlardan cevap bulunamıyordu. Bu arada bahsetmeden geçmeyelim. İçlerinden en yaşlısı kabul edilen Kamu Personelini Seçme Sınavı milyonlarca genç yetişkinin hayalleriyle saklambaç oynuyordu. Öyle saklanıyordu ki hayaller, birçok genç tüm beklentilerini suya gömüyordu. Üniversiteden mezun olduğunda üzerine enlemesine yapışan boşluk hissini bu sınavdan aldığın puan veya puanlar belirliyordu. Öyle ki sınavın heyecanını yakından yaşayan öğrencilere yapılan anketlerde, ortaya çıkan sonuçlar kaygının boyutunu gözler önüne seriyordu. Bu bilgiyi TV'de KPSS Tercih Robotu programını sunan orta yaşlı gibi görünen, tıknaz ama hafif göbekli adamın sesiyle dinleyince içine afakanlar bastı. İşte şimdi 35 metrekarelik odanın etrafında küçük bir voltanın ardından yarın açıklanacak olan sınav sonucunun merakı düştü yüreğine. Yüreğinde fellik fellik gezinen bu hissi şimdi nasıl çıkaracaktı oradan? Okul sıralarında da ne zaman sınavlar hakkında konuşulsa insanın içini kaplayan kelebekler bir bir ölmüyor muydu? Sağa sola kaçışan küçük saçma sinekler midene dolaşıyor ve bir an önce ortamdan Şener Şen 'in o bilindik koşusu gibi kaçmak istiyordu. Ama bir yandan da TV'de devam eden sözde KPSS ile ilgili müthiş tespitlerde bulunan bu programda yaşı sunucudan küçük kendini eğitim koordinatörü olan adama dikkat kesildi. Adamın kaşları arasında muhtemelen çocukluğundan kalma yarası vardı ve ona odaklanmamaya çalışıyordu. Konuşan adam sözcükleri imtina ile seçerken zaman zaman çok fazla duraksıyor, sunucunun küçük dokunuşları ile cümleleri anca kurabiliyordu. Aslında söyledikleri şeyleri sevmişti. Daha çok memur adaylarının penceresinden bakmaya çalışıyordu. Herhangi bir görüşün kölesi olmadan söyleme cesaretini göstermesi bile takdir edilebilirdi. En son ''Bu sınavlarla olmaz Efendiler. Gençler gerim gerim geriliyor. '' manasında bir şeyler söyledi. Öyle anlamak istediği için belki de bir terzi gibi adamın cümlelerini düzleştiriyordu. Elini kolunu nereye koyacağını bilmediği halini ayna karşısında gülünç bulabilirdi ama aklına bir beyaz kar gibi düşen sınav sonucunun onu yaşlandırdığını hissetti. Dört sene lisede dedesiyle ninesinin evinde sınavlar için çetin savaşlar vermiş, psikolojik danışmanlık bölümünü kazanmıştı. Tercih hatası veya şansı ile Dokuz Eylül Üniversitesi de olmuştu. O yüzden atanma sürecinde işini temiz kalpli oluşuna bırakmak istemiyordu. Bu sebeple alacağı puanın daha doğrusu sıralamanın önemi ehcen fazlaydı. Ödemiş'te kaldığı zamanlarda - liseyi ayaküstü büfede on dakikada yediği tost gibi bitirdiğinde- öğrenmişti bu dili. Ehcen, çok sevdiği dershane arkadaşının en sık kullandığı kelimeydi. İyice gibi bir anlamı vardı belki de yoktu ama kulağa ehcen sanki ona çok müstehcen geliyordu. TV'de söylenen şeylerin bir kısmını kaçırmasına sebep olan şey yani akraba evliliği yapmış kırk tilki sunucunun yarın için iyi dileklerini sunması ile sona eriyordu. Bu son, onda yarına olan yakınlığı hatırlattı. Unutmak için en sevdiği şeyleri düşündü. Aklı dağılsın diye neler yapabilirdi? Bütün seçeneklerden en sevimlisini buldu: Mahallenin bütün çocuklarını toplayacak, çift kale maçta iki üç şık çalımla geçip harika golün ardından parmağını yukarıya doğru kaldıracaktı ve Allah'ım bu küçük çocukları sevindirdim diyecek ve şöyle ekleyecekti: Tüm annelerin hayır duasını kazandım, evde yaramazlık yapan tüm çocukların annelerinden bahsediyorum, Yarın lütfen bunu unutmasak olur mu? Amin..
Devamı sonra...
